تمام لحظه های من فدای تار مژگانت ، شقایق وار میمیرم برای خواب چشمانت 

بی تو مرا شبی است که فردا نمیشود ... بی من تو را دلی است که دریا نمیشود ... 

من به زنجیر وفای تو اسیرم چه کنم ... گر نیایی به خدا بی تو میمیرم چه کنم ... در هوای غم عشق تو ز خود بی خبرم ... که به عشق تو محتاج و فقیرم چه کنم ... 

قشنگترین نگاهم را برای تو کنار گذاشته ام ، تا بدانی که با تمام وجود دوستت دارم 

عشق تنها گلی است که برمی آید و شکوفا میشود ، بی نیاز هیچ فصلی ! 

هرچی زدم بی تو دلم وا نشد ... جز تو کسی باب دل ما نشد ... هرچه پرستو شدم و پر زدم ... هم نفسی مثل تو پیدا نشد 

ندارم من نظر جز بر نگاهت ... ندارم من طلب جز روی ماهت ... ندارم من دلی جز عاشق تو ... نباشم من دمی جز در پناهت 

میخوام اسم تو رو با صابون رو ابرا بنویسم ، تا وقتی بارون میاد همه کف کنن 

از سرسبزترین نقطه قلبم برات گل عشق و محبت میفرستم تا بدونی همیشه بیادتم 

تو آنجا ، من اینجا ... نیمکت های دنیا را چه بد چیده اند! 

کاش تار بودم تا آهنگ دوست داشتن را برایت بنوازم ، کاش خار بودم تا چشم دشمنانت کور کنم ، کاش گل بودم تا وجود ناچیزم را تقدیمت کنم ، افسوس نه خارم ، نه تارم ، نه گلم! هرچه هستم دوستت دارم 

همین مسیر را مستقیم بروی میرسی به دو راهی
یک راه به من ختم می شود ، آن دیگری به ختم من

دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم ؟ / دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم ؟
من زنده به عشق تو ام ای دوست ولیک / از آرزوی روی تو مردم چه کنم ؟

در گفتن و شنیدن جمل? " دوستت دارم " چه هست ؟
که کسی که میگویـد عاشق تر میشود و کسی که میشنود بی تفاوت تر

سبدی هست در اندیشه من / که پر از گل بدهم هدیه به تو
غافل از آنکه تو خود نابتری / یک جهان گل بخورد غبطه ی تو

چه سخت است دلتنگ قاصدکی بودن در جاده ای
که در آن هیچ بادی نمی وزد

این روزها
شیر هم راضیه با دمش بازی کنن
ولی با دلش نه

از چهره ی افروخته شمعی داری / پیداست بنای قلع و قمعی داری
با هر کس و ناکسی نشستی جز من / زیبایی منحصر به جمعی داری

چیزی شبیه به " معجزه " است.
وقتی هر شب به خیر می گذرد
بی آنکه کسی به تو بگوید
" شب به خیر "

هر جا دلت شکست
قبل رفتن ؛ خودت جاروش کن !
تا هر ناکسی منت دستای زخمیشو رو سرت نذاره ...

باید از عشق بسازم غزلی قابل تو / غزلی ناب و صمیمانه به وزن دل تو
دلی از جنس بهار است که تقدیم تو باد / سبز باشی و دلت خانه ی پاییز مباد

بهترین لحظه ها وقتیست که بهترینها بیادت باشند
بهترین نیستم ولی بیادتم ...

نفس نمی کشد هوا ، قدم نمی زند زمین / سکوت می کند غزل ، بدون تو یعنی همین

دستهایت؛
تنها بالشی است که وقتی سر بر او دارم
کابوس نمی‌بینم

خدایا ، تمام خنده های تلخ امروزم را می دهم
یکی از آن گریه های شیرین کودکیم را پس بده

ترجیح میدم یک حقیقت آزارم بده
تا اینکه یک دروغ آرومم کنه ...

داور قلبم نه سوت دارد نه کارت قرمز
راحت باش
تا دلت میخواهد خطا کن ...

میدانم از خود خواهی است که تو را برای خود می خواهم
و تو هم انقدر رئوفی که خود را متعلق به همه میدانی

ببار باران
من سفر کرده ای دارم که یادم رفته
آب پشت پایش بریزم...

صدبار دیگر هم که به دنیا بیایی فرقی نمیکند!
قسمت هم که باشیم
دیر یا زود
به یکدیگر خواهیم رسید!!!

دردناک است دوست بداری و گمان کنی دوستت دارند،
حال آنکه
او یگانه هستی تو باشد و
تو یکی از هزاران لذت او... !

شاعر از كوچه ى مهتاب گذشت،ليك شعرى نسرود،نه كه معشوقه نداشت،نه كه سرگشته نبود،،سالها بود دگر كوچه ى مهتاب خيابان شده بود...

عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست
تا کسی از جان نگذرد فرهاد نیست
عاشقی مقدور هر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست.

اگر از دوستان بی معرفتتون رنجیدید میتونید با دادن یکی از این اس ام اس ها حداقل به او بفهمونید که خیلی بی معرفته

تو ای سمبل معرفت!کجایی ؟سلام

این هم رسم توست،دوستی بی کلام

ندیدم کسی ،هیچ مانند تو

یک روز خوب ،یک روز بد…بی مرام

معرفت در گرانیست به هر کس ندهند

پر طاووس گران است به کرکس ندهند

رفیق بی معرفت ؛ مثل پنجره ی رو به دیوار میمونه

.

.

چطوری پنجره؟

رفیق بی معرفت را کمتر از دشمن نمی دانم

شوم قربان آن دشمن که بویی از معرفت دارد

من همان دخترک غم زده ی دیروزم
من همان کودک بی تاب برای بودن
که دلش رادراندوه به زنجیرکشید
وبه اندازه ی دل رنج کشید
وبه اندازه ی بی معرفتی دردکشید

یه زغال برمیدارم دورت خط میکشم و مینویسم:

این بی معرفت دنیای منه !

بهت نمی گم آدم بی معرفتی هستی چون بی معرفت ها که آدم نیستند

عاشقان را عشق فرمان میدهد لوتیان را معرفت …!! مخلصتیم با معرفت……

اداره مبارزه با انسانهای بی معرفت و فاقد درک کافی

من به جرم با وفایی این چنین تنها شدم چون ندارم همدمی بازیچه دلها شدم

دوستی این نیست
بی معرفتی سنگدلی نامردی
دوستی این نیست
این نیست که دیرآمدی وزودروی

غلام همت آن نازنینم که کار خیر بی روی ریا کرد

من از بیگانگان هرگز ننالم که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

چه شده؟ ای دل دیوانه هوایش کردی؟
با دو چشمان پر از اشک صدایش کردی؟
گفته بودم که دلش معدن بی معرفتی ست
تو نشستی و دلت خوش به وفایش کردی؟

بی معرفت تو اون کسی بودی که اومدی زیر چترم,نه برای همراهی با من,بلکه فقط برای اینکه خیس نشی….بارون که بند اومد,رفتی که رفتی …..

از زشــتی کردار تو هم خسته شدم
بی معرفتی دیده و بشکسته شدم
پژواکم و در ســـینه صد کوه اســـی
بی مهری و غم دیدم و لب بسته شدم

هنوز رو خاکیم یادمان نمیکنند!

وای به روزی که خاکمان کنند!!!!

برای سلامتی آن‌هایی که تا یادی ازشان نکنی یادی ازت نمی‌کنن ، صلوات

وقتی برگ های پاییز رو زیر پات له می کنی یادت باشه روزی بهت نفس هدیه می کردن
بی معرفت

یک جام پر از شراب دستت باشد ، تا حال من خراب دستت باشد

این چندمین پیامک است ندادی ، پاسخ ای دوست فقط حساب دستت باشد

به خیال کدامین آرزو ، صفای با تو بودن را از ما گرفتی ای بی معرفت

مرسی خوبم شما خوبی؟ چه عجب یادی از ما کردی.

طرح شرمنده کردن دوستان بی معرفت

به لطف بی معرفتی دوستان فهمیدم معرفت گنجینه ای است که اگه انسان نداشته باشه انگارهیچ چیز ندارد

در رفاقت با وفا بودن شرط مردانگیست ، ورنه با یک استخوان صد سگ رفیقت میشوند

سلام ای بی وفا ای بی مروت

سلام ای ساز گیتار محبت

سلام کردم نگی تو بی وفایی

وگرنه ما که عاشقیم بی مروت !

خوب رویان جهان رحم ندارد دلشان
باید از جان گذرد هر که شود عاشقشان
روز اول که سرشتند به گل پیکرشان
سنگی اندر گلشان بود همان شد دلشان

به ادامه مطلب مراجعه کنید ...

این دیگه بار آخره دارم باهات حرف میزنم / خداحافظ نا مهربون میخوام ازت دل بکنم

سخته ولی من میتونم سخته ولی من میتونم / این جمله رو اینقد میگم تا که فراموشت کنم

.

.

.

همیشه از همان  ابتدای آشناییمان در هراس چنین روزی بودم  و کابوس خداحافظی

را میدیدم اکنون شد آنچه نباید میشد

خداحافظ دلیل بودنم خداحافظ . . .

.

.

.

فکر میکردم آنقدر از نگاهم بیزار شده ای که دور دور رفته ای…

اما دور شده بودی تا پا به پا شدنت را نبینم…و اشکهای

خداحافظی را !!

.

.

.

تو که میدانستی با چه اشتیاقی…خودم را قسمت میکنم

پس چرا …زودتر از تکه تکه شدنم…جوابم نکردی…برای

خداحافظی …خیلی دیر بود…خیلی دیر !!

.

.

.

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم / خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم / در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم

.

.

.

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد / و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد

چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟ / چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟

.

.

.

خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی / خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی

خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم / خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !

.

.

.

حالا که رفتنی شده ای طبق گفته ات / باشد، قبول…لااقل این نکته را بدان:

آهن قراضه ای که چنان گرم گرم گرم

در سینه می تپید،

دلم بود…

نا مهربان..  خداحافظ

.

.

.

روزی صد بار با هم خداحافظی کردیم اما افسوس معنای

خداحافظی را زمانی فهمیدم که تو را به خدا سپردم . . .

.

.

.

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه  خداحافظ ای آبی روشن دل

خداحافظ ای عطر شعر شبانه  خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته  تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

.

.

.

پرستو ها چرا پرواز کردید / جدایی را شما آغاز کردید

خوشا آنانکه دلداری ندارند / به عشقو عاشقی کاری ندارند

خداحافظ برای تو  رهایی / برای من فقط درد جدایی

خداحافظ برای تو چه آسان / ولی قلبم ز واژه اش چه سوزان

خداحافظ

.

.

.

خداحافظ طلوعم / خداحافظ غروبم

خدا حافظ تو ای تنها امیدم / خداحافظ تو ای تنها امیدم . . .

.

.

.

خدانگهدار عزیزم اما نمیشه باورم / توی چشام نگاه نکنی این لحظه های آخرم

آخه چطور دلم بیاد / چشماتو گریون ببینم . . .

.

.

.

میرم ولی این و بدون / چشم انتظارت میشینم

میرم ولی گریه نکن / نذار از عشقت بمیرم

اگر توو اوج بیکسی / با عکست آروم بگیرم . . .

اگه می دونسنتی قطره ی بارون هنگام جدا شدن از ابر چه حسی داشت !
اگه می دونستی یه بندر هنگام رفتن کشتی ها چقدر تنها میشد !
اگه می دونستی درخت کاج هنگام پر کشیدن پرنده ها چقدر غمگین می شد !
اگه می دونستی با رفتنت چه آتیشی به جونم کشیدی اینقدر راحت نمی گفتی : خداحافظ …
.
.
منو ببخش تنهام نزار ، برای آخرین بار / تنهام نزار ، بی من نرو ، نگو خدانگهدار
.
.
تو رفتی شاخه عشقم شکسته / به چشمم شبنم حسرت نشسته
نگاهی هم نکردی وقت رفتن / نگاهی که سراسر اشک بسته
.
.

گفتی خداحافظ ! گفتم نمی خواهی مرا ؟ باشد نخواه ! اما ای کاش می گفتی چرا ؟
.
.
خدانگهدار عزیزم اما نمیشه باورم / توی چشام نگاه نکنی این لحظه های آخرم / آخه چطور دلم بیاد چشاتو گریون ببینم ؟
.
.
میروم شاید کمی حال شما بهتر شود / میگذارم با خیالت روزگارم سر شود

پای که از اول جاده به سکوت شدی گرفتار / منو از خاطره کم کن ٬ تا ابد خدا نگهدار

برو ای خوب من ، هم بغض دریا شو ، خداحافظ !
برو با بی کسی هایت هم آوا شو ، خداحافظ !
تو را با من نمی خواهم که « ما » معنا کنم دیگر …
برو با یک « من » دیگر بمان « ما » شو ، خداحافظ !

میشه مثل یه قطره اشک بعضیا رو از چشمت بندازی ولی هیچوقت نمی تونی جلوی اشکی رو بگیری که با خداحافظی بعضی ها از چشمت جاری میشه

رفتی اما دل من مانده برِ دوست هنوز / میبرم جسمی و جان در گرو توست هنوز

من که زندگیمو باختم ، واسه یه لحظه دیدنت / نزار بازم دل بپوسه ، دوباره وقت رفتنت

باران باشد ، تو باشی ، یک خیابان بی انتها باشد ، به دنیا میگویم : خداحافظ

آنچنان میل تو دارد دل من،
که اگر نامه رسان گرگ بیابان باشد،
قدمش میبوسم

این منم پنهانترین افسانه ی شبهای تو / آنکه در مهتاب باران شوق پیدایی نداشت
خواستم تا حرف خود را با غزل معنا کنم / زیر باران نگاهت شعر معنایی نداشت . . .

سراسر خواب من کابوس، کابوس / ندارم در شبم فانوس، فانوس
به دل آمد بگویم من تو را دوست / ولی لب وا نشد، افسوس، افسوس . . .

رها کردی چرا دست دلم را؟ / به خاک و خون کشیدی حاصلم را
مرا تو می‌کشی صدبار در روز / ولی من دوست دارم قاتلم را . . .

به باغم یاسمن بودی چه می‌شد؟ / عروس این چمن بودی چه می‌شد؟
چرا چون باد رفتی از کنارم؟ / همیشه مال من بودی چه می‌شد . . . ؟

دلم باغی پر از ریحان و گل بود / به روی رود عشقت مثل پل بود
نگاهم کردی و ویران شد این دل / مگر چشم تو از قوم مغول بود؟

من آن ابرم که بارانش تو هستی / همان یوسف که کنعانش تو هستی

مسافر میشوم تا آخر عمر / در آن راهی که پایانش تو هستی . . .

این روزها آنقدر شکسته ام ، که عصا به دست راه میرود دلم !

دیدی ای حافظ که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با عشق و غم کوه امیدم آب شد

گفته بودی یوسف گم گشته باز آید ولی

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد . . .

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ / که به عمری نتوان دست در آثارش برد . . .

 
 

عشق چون ایده برد هوش دل فرزانه را ، دزد عاقل می کشد اول چراغ خانه را

آنچه ما کردیم با خود هیچ نابینا نکرد ، در میان خانه گم کردیم صاحبخانه را . . .

 
 

ای قرار لحظه های اضطرار ، بر روان دیده ام منشین چو خار

 جاری عشقی به شریان وجود ، بی تو باید شعر دلتنگی سرود . . .


 

نترس از شب مستی ، بیا و عاشق باش / فروغ دیده مجنون ، بهای صادق باش

من و کبوتر عاشق به روی یک دیوار / دو پنجره ، دو ستاره فدای یک دیدار . . .